Βρήκα μια πολύ ωραία συνέντευξη για την Γερόντισσα Γαβριηλία που κλείνει στόματα κατηγόρων... Διαβάστε την προσεκτικά ως το τέλος... Τη βρήκα στο http://www.elder-gavrielia.netii.net/1_6_-.html
Κάποιοι ανόητοι αντιχριστιανοί έχουν γεμίσει προηγούμενες δημοσιεύσεις με σχόλια που δείχνουν τι άτομα είναι... Μέχρι τώρα τα είχα όλα ελεύθερα... Από δω και πέρα θα ελέγχω τα σχόλια... και ο Θεός ας τους ελεήσει να ξυπνήσουνε...
Η υπακοή της Αγάπης: Συνέντευξη με την αδελφή Γαβριηλία
Πηγή: Συνέντευξη στα αγγλικά εδώ: http://www.manastir-lepavina.org/arhiva/novosti/index.php/engtext/detaljnije/the_obedience_of_love_an_interview_with_sister_gavrilia/
Η αδελφή Γαβριηλία είναι κεκαρμένη Ελληνίδα μοναχή και πνευματικό τέκνο της γνωστής Μητέρας Γαβριηλίας (1897-1992), της «Ασκητικής της αγάπης» στην Ελλάδα. Άστεγη και δίχως τίποτα στην κατοχή της, η Μητέρα Γαβριηλία έγινε φίλη του κόσμου για χάρη του Χριστού. Είναι ήδη γνωστή σε πολλούς από εμάς, μέσω της βιογραφίας της πνευματικής της κόρης, η οποία έχει κάνει δεκατέσσερις ελληνικές ανατυπώσεις: δύο στην αγγλική γλώσσα, και από μία στα γαλλικά, τα σερβικά και τα αραβικά. Εκτός από το να μιλά για την πνευματική της μητέρα, η Αδελφή Γαβριηλία είναι γνωστή σε όλη την Ελλάδα για τις κασέτες και τα CD της με Ορθόδοξα παιδικά τραγούδια. Μια Ελληνίδα είπε, "Είναι τόσο ευχάριστα, που τα περισσότερα παιδιά και το ήμισυ των ενηλίκων τα γνωρίζουν απ ' έξω. Μπορείτε να πιάσετε τον εαυτό σας να τα σιγοτραγουδά καθώς περπατάτε στο δρόμο." Συναντήσαμε την αδελφή Γαβριηλία με τον Νικόλαο Καρέλλο, Έλληνα ανταποκριτή της «Οδού προς Εμμαούς» για αυτή τη συνέντευξη το Μάιο του 2001, σε ένα μικρό καφέ στην Αθήνα. Η προσγειωμένη ζεστασιά της, ο αυθορμητισμός και η διακριτική σοφία της στην απάντηση των ερωτήσεών μας, έκανε την "ασκητική της αγάπης» να ζωντανέψει· μέσα από την κόρη, ανακαλύψαμε τη μητέρα.
Οδός προς Εμμαούς (ΟπΕ): Μπορείτε να μας πείτε λίγα πράγματα για τον εαυτό σας, και πώς γνωρίσατε τη μητέρα Γαβριηλία;
Αδελφή Γαβριηλία: Σχετικά με τον εαυτό μου, δεν ήμουν άθεη, αλλά δεν ήμουν ούτε από αυτούς που πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία. Πήγαινα στην εκκλησία μόνο τρεις φορές το χρόνο περίπου, για τις μεγάλες γιορτές. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι η ζωή μου δεν πήγαινε πουθενά. Εξωτερικά, ήμουν επιτυχής, είχα μια κοινωνική ζωή, αλλά μέσα μου υπήρχε έρημος και ήξερα ότι δεν ήταν αυτό το είδος της ζωής για το οποίο γεννηθήκαμε. Έτσι, ζήτησα από τον Θεό, κάπως επιθετικά, "Αν υπάρχεις, έλα τώρα!" Εκείνος δεν ήρθε σε κλάσματα του δευτερολέπτου, αλλά "ήρθε" περίπου μια εβδομάδα αργότερα. Πήγαινα να αγοράσω κάποιες κασέτες, και αντί να πάω απ’ ευθείας, έκανα μια παράκαμψη. Οδηγούσα μοτοσυκλέτα με το κράνος μου και τις μπότες μου, και σταμάτησα έξω από ένα μαγαζί που πουλούσε εικόνες, βιβλία και Ευαγγέλια. Ήμουν σαν "ξένο σώμα", εντελώς έξω από το κλίμα. Μπήκα στο κατάστημα και όλοι με κοίταξαν, διερωτώμενοι τι έκανα εκεί. "Παρακαλώ", είπα, «Θα ήθελα να αγοράσω ένα ευαγγέλιο.» Η γυναίκα είπε, "Θα θέλατε το πρωτότυπο ή μια μετάφραση;» Είπα, «Μια μετάφραση που να έχει και το πρωτότυπο." Τότε σκέφτηκα, "Γιατί μην αγοράσω ένα βιβλίο για προσευχή; " Δεν είχα ιδέα τι περίπου ήταν η προσευχή, δεν ήξερα καθόλου, και ντράπηκα να δείξω την άγνοιά μου, γι' αυτό είπα, «Έχετε βιβλία για την προσευχή;" Είπε,"Ναι, εκεί», και έδειξε ένα ράφι με περίπου πέντε μέτρα μήκος. Ντράπηκα να ρωτήσω ποιο βιβλίο ήταν το καλύτερο, γι 'αυτό επέλεξα το ένα με το εξώφυλλο που μου άρεσε περισσότερο - μια γερμανική ζωγραφιά του Χριστού να γονατίζει στον Κήπο της Γεθσημανή. Πήρα τα δύο βιβλία και πήγα πίσω στη δουλειά μου - δούλευα σε ένα διαφημιστικό γραφείο εκείνο τον καιρό - και μετά τη δουλειά, στις πέντε, πήγα στο σπίτι κι έσκισα το χαρτί που περιτύλιγε τα βιβλία. Το από πάνω βιβλίο ήταν το βιβλίο για την προσευχή, και όταν κοίταξα το εξώφυλλο, ήταν ακριβώς η στιγμή της μετάνοιάς μου, η κρίσιμη καμπή της ζωής μου. Έπεσα στο πάτωμα και έκλαιγα για μια ώρα. Ήμουν εξαντλημένη, εξαντλημένη σωματικά, αλλά στο τέλος αυτής της ώρας ήμουν απολύτως σίγουρος ότι έξω από το κλειστό παράθυρο ήταν πεντακόσιες χιλιάδες εκατομμύρια άνθρωποι που μ’ αγαπούσαν - δεν με αγαπούσαν, αλλά με λάτρευαν. Ήταν μια πολύ έντονη αίσθηση ότι μ’ αγαπούσαν. Τότε δεν ήξερα τι ήταν η αγάπη, ότι ήταν Κάποιος, κι όχι κάτι. Σηκώθηκα από το πάτωμα και αυτό ήταν όλο. Στο πάτωμα ήταν ο παλιός μου εαυτός, και ήμουν καινούργια. Ήταν η αναγέννηση μου, και κατάλαβα μήνες αργότερα ότι αυτή η αγάπη ήταν ο ίδιος ο Χριστός και ότι αν δεν πάμε εμείς σ 'Αυτόν, έρχεται Εκείνος σ’ εμάς. Έτσι, αυτή η κατάσταση κράτησε για ένα μήνα μέχρι που γνώρισα έναν ιερέα και άρχισα να του λέω αυτπα που είχα στην καρδιά μου. Με απογοήτευσε τόσο βαθειά που δεν μπορώ να σας πω. Έτσι, είπα, "Ω, αυτοί λοιπόν είναι οι ιερείς. Δόξα τω Θεώ που όλη μου τη ζωή δεν πήγαινα στην εκκλησία.» Έτσι, ξέχασα αυτή την αναγέννηση και πως ήμουν ένα νέο πρόσωπο - είχα σταματήσει να πηγαίνω σε ορισμένα μέρη και να διασκεδάζω με τους παλιούς μου τρόπους. Είχα κόψει ακόμη και το κάπνισμα. Έτσι, υπήρξε αυτή η μεγάλη απογοήτευση, αλλά λίγο αργότερα συνάντησα έναν φίλο που ήταν τραγουδοποιός, συνθέτης, ο οποίος είχε βοηθηθεί από τον Χριστό. Έκανε χρήση ναρκωτικών και σώθηκε από τον Κύριό μας. Στο μήνα που ακολούθησε την εμπειρία μου τον είχα καλέσει και είπα, "Πρέπει να έρθω και να σε επισκεφθώ, διότι έχω φανταστικά πράγματα να σου πω για το τι έκανε ο Χριστός στη ζωή μου." Αυτός είπε, "Έλα σε παρακαλώ". Αλλά μετά την απογοήτευση με τον ιερέα δεν υπήρχε τίποτε να πω. Δεν πήγα. Στη συνέχεια, πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και στο τέλος του δεν ήμουν πλέον αναγεννημένη, δεν ήμουν πλέον πιστή. Κάπνιζα κι έκανα τα ηλίθια πράγματα που είχα κάνει πριν.
Πήγα να τον επισκεφθώ μια μέρα και σε ένα σημείο άνοιξε το Ευαγγέλιο για να διαβάσει ένα απόσπασμα. Βαριόμουν πολύ, αλλά έσβησα το τσιγάρο μου και άκουσα μέχρι το τέλος. Τελικά είπα, "δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάς, αλλά όσο για μένα, εγώ θα πάω στην Ινδία." Ρώτησε, "Για να κάνεις τι; "Είπα, "Θέλω να βρω τον δάσκαλό μου. Θέλω έναν οδηγό, έναν πνευματικό οδηγό στη ζωή μου." "Υπάρχουν οδηγοί εδώ." Είπα, "Έλα τώρα, μη μου κάνεις πλάκα. Εδώ είναι έρημος, δεν υπάρχει τίποτα εδώ." "Όχι, όχι, υπάρχουν. Έχω μια φίλη που είχε πάει στην Ινδία." "Στην Ινδία, τι έκανε εκεί;" "Εργαζόταν με τους λεπρούς, είναι ασκήτρια», είπε. “ "Και τι δουλειά κάνει;" "Είναι καλόγρια." "Τι; Καλόγρια! Εγώ να πάω σε καλόγρια; Είσαι τρελός, έχεις χάσει το μυαλό σου. Δεν ξαναπλησιάζω σε ράσο για το υπόλοιπο της ζωής μου. Έχει τελειώσει για μένα."
Αλλά και πάλι, αδελφή μου, ξύπνησα και πήγα, και τη στιγμή που την είδα ήξερα ότι αυτό ήταν το άτομο που περίμενα. Ήμουν σαράντα και περίμενα από το είκοσί μου. Εκείνη την εποχή θα μου φαινόταν σαν εφιάλτης να είμαι καλόγρια, αλλά, δόξα τω Θεώ δεν το απέφυγα. Έτσι, γνώρισα τη μητέρα Γαβριηλία, και δεν σταμάτησα ούτε μια ημέρα να είμαι μαζί της. Η κρίσιμη στιγμή ήρθε όταν έπρεπε να την αφήσω γιατί ήθελα να γίνω μοναχή. Δεν μπορούσα να την πάρω στο μοναστήρι, ήταν ήδη 96 ετών, και εγώ έπρεπε να πάρω την απόφαση - όπως ο Κύριος μας λέει στο Ευαγγέλιο, ότι για να κερδίσεις την ψυχή σου πρέπει να τη χάσεις. (Και αλίμονο σε ένα πρόσωπο που πηγαίνει σε ένα μοναστήρι για ένα άλλο πρόσωπο. Πρέπει να πάμε για τον ίδιο τον Χριστό, όχι για ένα άτομο, ποτέ.) Έτσι, αυτή ήταν η ιστορία μου. Αυτό έγινε το 1984. Δύο χρόνια αργότερα έγινα μοναχή, αλλά όχι λόγω της Μητέρας Γαβριηλίας. Ποτέ δεν μας έβαζε την ιδέα, και μόνο τέσσερα πνευματικά παιδιά της έγιναν μοναχές ή μοναχοί.
ΟπΕ: Μπορείτε να μας πείτε λίγα πράγματα για τα νεανικά χρόνια της μητέρας Γαβριηλίας; Ήταν πάντα αφιερωμένη Ορθόδοξη Χριστιανή, αλλά ποτέ δεν παντρεύτηκε, έτσι δεν είναι;
Αδελφή Γαβριηλία: Όχι, και είχε λόγους προσωπικούς - αν και ξέρω ότι δεν είχε τη στάση που έχουν τα μέλη των Ορθόδοξων αδελφοτήτων "Φως" ή "Ζωή», που ενθαρρύνουν την αγαμία των λαϊκών (μη-κληρικών). [Οι αδελφότητες] δεν υπήρχαν ακόμη, και αυτή δεν ήταν τίποτα τέτοιο. Ήταν από την Κωνσταντινούπολη, και ήταν μόλις η δεύτερη γυναίκα που φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Θυμηθείτε, γεννήθηκε τον περασμένο αιώνα, και τότε οι γυναίκες φοιτήτριες ήταν πολύ σπάνιες. Παρ 'όλα αυτά , σπούδασε φιλοσοφία και είχε πτυχίο Βοτανικής από ένα ελβετικό πανεπιστήμιο. Βέβαια, μιλούσε πολλές ξένες γλώσσες. Αργότερα, σπούδασε φυσιοθεραπεία στο Λονδίνο και πήρε το πτυχίο της εκεί. Όλο αυτό το διάστημα ήταν πολύ δραστήρια στη βοήθεια των γειτόνων της. Το 1938, όταν έφυγε για το Λονδίνο με μία λίρα, ήταν η πρώτη φορά που έδειξε πλήρη εμπιστοσύνη στο Θεό.
ΟπΕ: Τότε ήταν που άρχισε να ζει χωρίς χρήματα;
Αδελφή Γαβριηλία: Δεν μπορώ να πω ότι ζούσε σε συνθήκες φτώχειας το 1938. Η φτώχεια της ξεκίνησε από τη στιγμή της εσωτερικής της κλήσης. Η κλήση της έγινε το 1954. Αλλά και πάλι, υπήρχε πάντα αυτή η εσωτερική φωνή καθοδήγησής της. Είχε, επίσης, πνευματικούς, όπως αναφέρω στο βιβλίο, και στην πραγματικότητα, οι πνευματικοί της ήξεραν αυτή την εσωτερική παρόρμηση και τη σέβονταν, κι έλεγαν, "Ναι, πήγαινε." Έχω επιστολές από έναν από τους πνευματικούς της πατέρες, τον π. Lev Gillet, ο οποίος είπε: "Έχετε μια ειδική κλήση στην Εκκλησία. Ακούστε αυτή τη φωνή και πηγαίνετε όπου σας οδηγήσει το Άγιο Πνεύμα. Ποτέ να μη δένεστε με τίποτα και με κανέναν. Να είστε ελεύθερη. Όπου οδηγεί το Άγιο Πνεύμα, πηγαίνετε. "Έτσι αυτό ήταν το μότο της στη ζωή: να μην δένεται ποτέ. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν στην Αγγλία, και στη συνέχεια πήγε στην Ελλάδα όπου εργάστηκε στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή Κουάκερων στη Θεσσαλονίκη. Αργότερα, πήγε στην Αθήνα κι άρχισε να εργάζεται ως φυσικοθεραπεύτρια. Εκεί, άρχισε να συνειδητοποιοεί ότι η επιτυχία της δεν οφειλόταν σε δική της ικανότητα, διότι υπήρχαν θαυματουργές θεραπείες. Είπε, "Πώς μπορώ να πάρω χρήματα, πώς μπορώ να δεχθώ αμοιβή, όταν δεν κάνω εγώ τη θεραπεία; Κάποιος άλλος κάνει τη θεραπεία." Πήρε την πνευματική κλήση της την 24η Μαρτίου του 1954. Αυτή ήταν μια λέξη, "Ινδία", και μετά η φράση, "Πήγαινε, πούλα τα υπάρχοντά σου, δώσε τα στους φτωχούς και έλα ακολούθησέ με." Αυτό έγινε όλη της η ζωή. Είπε, "Ο Χριστός προχωρά μπροστά μου και εγώ προσπαθώ να Τον ακολουθήσω." Επειδή ήταν πολύ πράο άτομο, ένα πολύ ταπεινό άτομο, πάντα μιλούσε για τον εαυτό της μ’ αυτούς τους όρους. «Δεν είμαι τίποτα, είμαι απλά ένας θεατής. Δεν κάνω τίποτα.»
ΟπΕ: Έτσι πήγε στην Ινδία, και πόσο καιρό έμεινε εκεί;
Αδελφή Γαβριηλία: Στην Ινδία έμεινε πέντε χρόνια, όπου δεν είχε χρήματα, ούτε συστατικές επιστολές, ούτε ιδέα για το θα γινόταν στη συνέχεια. Απλά ακολουθούσε την εσωτερική της φωνή με εμπιστοσύνη. Ξέρετε στην ελληνική γλώσσα, η λέξη "πίστη" έχει ως ρίζα της την αίσθηση της εμπιστοσύνης. Στη λέξη «εμπιστοσύνη» έχουμε τη λέξη "πίστη". Σημαίνει, επίσης, την εμπιστοσύνη. Έβαλε ολόκληρη τη ζωή της στα χέρια του Θεού. Της είπε πού να πάει, όχι με μεγάλα φώτα νέον στον ουρανό, αλλά μέσω προσκλήσεων. Ξέρετε, μια πρόσκληση είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους μας μιλάει ο Κύριος. «Θα μπορούσες σε παρακαλώ να έρθεις εδώ και να κάνεις αυτό, θα μπορούσες σε παρακαλώ να πάς εκεί, σ’ αυτό το νοσοκομείο.» Έτσι πέρασαν πέντε χρόνια χωρίς χρήματα, κι εκείνη τόνιζε την ιδέα του να μην έχεις χρήματα, γιατί αν έχεις έστω και μερικά δολάρια στην τσέπη σου μπορείς να βρείς ένα δωμάτιο κάπου, αλλά όταν δεν έχεις καθόλου χρήματα δεν μπορείς να πας πουθενά, θα πρέπει να είναι εντελώς υπάκουος στο θέλημα του Θεού. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Έτσι, αυτό ήταν ο ασκητισμός της. Υπακοή και η φτώχεια χωρίς εναλλακτική. Όχι, «δεν μ’ αρέσει εδώ, θα πάω εκεί". Ήταν σαν ο Θεός να έλεγε: "Οχι, όχι, θα πας εκεί που σου λέω να πας, και αν θέλω να πάς σ’ ένα καλύτερο μέρος θα κανονίσω να σε προσκαλέσουν άνθρωποι εκεί. "Έτσι, δέχτηκε με αγάπη το θέλημά Του.
ΟπΕ: Τι έκανε στην Ινδία;
Αδελφή Γαβριηλία: Ως επί το πλείστον εργαζόταν με τους λεπρούς. Συνάντησε τη Μητέρα Τερέζα εκεί. Εργαζόταν με τους τυφλούς, με τους παράλυτους. Έκανε ό, τι χρειάζονταν οι άνθρωποι. Για παράδειγμα, για κάποιο χρονικό διάστημα έπλενε πουκάμισα στην παροικία των λεπρών, γιατί δεν έπρεπε να τα πλύνει ένα υγιές άτομο. Έτσι, αυτή έπλενε πενήντα μπλουζάκια την ημέρα στο χέρι. Επίσης, έκανε φυσιοθεραπεία ή διδασκαλία της Αγγλικής, ό,τι της ζητούσαν. Ήταν καθοδηγούμενη από την αγάπη, με κεφαλαίο "Α." Ο άγιος Αυγουστίνος έχει ένα σύνθημα, "Αγάπα, και κάνε ό, τι θέλεις." Όταν αγαπάτε αληθινά, δεν μπορείτε παρά να κάνετε καλά πράγματα γύρω σας, και να δίνετε αγάπη. Μετά από πολλά χρόνια έγινε μοναχή.
ΟπΕ: Πότε έγινε μοναχή;
Αδελφή Γαβριηλία: Το 1960, όταν ήταν 62 ετών, και πάλι καθοδηγήθηκε από μια εσωτερική φωνή. Ήταν σαν μια ιστορία, γιατί ενώ ήταν σε προσευχή, και μόνη σε ένα ήσυχο περιβάλλον, ήρθε η εσωτερική φωνή: "Θα πάς στο Landour και θα οδηγηθείς στο επόμενο βήμα." Τότε, μια εβδομάδα αργότερα, μια φίλη της, μια Γαλλίδα που είχε γίνει ινδουίστρια μοναχή, ήρθε να την επισκεφτεί και μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα έπαθε δυσεντερία. Είπε, "Δεν μπορώ να μείνω εδώ, μπορείς σε παρακαλώ να έρθεις μαζί μου στο Landour; Δεν μπορώ να πάω πίσω στο μοναστήρι τώρα.” "Έτσι, τότε θυμήθηκε ότι [η φωνή] της είχε πει το όνομα Landour, και όταν έφτασε εκεί καθοδηγήθηκε από έναν οδοντίατρο να συναντήσει μια Αμερικανίδα κυρία που ονομαζόταν Nellie Graham Cook, η οποία έγραψε γι 'αυτήν στον π. Θεοδόσιο στη Βηθανία στους Αγίους Τόπους. Έτσι, μερικούς μήνες αργότερα, έφτασε στην Βηθανία και έγινε δόκιμη μοναχή, και από Αυρηλία που ήταν το όνομά της, έγινε Μοναχή Γαβριηλία, που είναι Gabriella στα αγγλικά. Στη συνέχεια αυτή στάλθηκε από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα της Κωνσταντινούπολης στην Κοινότητα Taizé στη Γαλλία, όπου έμεινε για λίγες εβδομάδες. Εκείνη την εποχή υπήρχε ένα μικρό Ορθόδοξο παρεκκλήσι και μερικοί ιερείς εκεί, αλλά η παρουσία Ορθοδόξων στο Taizé δεν κράτησε για πολύ, διαλύθηκαν μάλλον σύντομα, έτσι ώστε μετά εστάλη στις ΗΠΑ, όπου, με τις ευλογίες του Έλληνα Αρχιεπισκόπου Ιακώβου, περιόδευσε σε δεκαεπτά πολιτείες, μιλώντας σε ομογενείς και άλλους Αμερικανούς, σε Ορθόδοξους και μη Ορθόδοξους. Δυστυχώς, δεν έχουμε καμία κασέτα από αυτές τις περιοδείες. Ελπίζω ότι κάποια μέρα θα φτιαχτούν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ήταν πάντα στο πλευρό κάποιου που ήταν διανοητικά ή σωματικά άρρωστος, βοηθώντας τον να επισκέπτεται γιατρούς και κλινικές. Σε αυτήν την περίοδο της ζωής της, συνόδευσε πολλούς ψυχικά ασθενείς σε ψυχιατρικά νοσοκομεία στην Ελβετία και σε άλλα μέρη της Ευρώπης – στη Γερμανία, στη Γαλλία. Στην Αγγλία, συνάντησε τον πατέρα Σωφρόνιο του Έσσεξ κι αυτός της ζήτησε να αναλάβει τις αδελφές στο μοναστήρι του, αλλά δεν το έκανε γιατί ήξερε ότι δεν έπρεπε να δένεται με τίποτα. Στη συνέχεια πήγε στην Αφρική (ως μοναχή, φυσικά), τότε, στη Γερμανία με τον Έλληνα Μητροπολίτη Ειρηναίο της Γερμανίας, ο οποίος είναι τώρα στην Κρήτη. (Κατά τα χρόνια της χούντας [στρατιωτικής δικτατορίας] στην Ελλάδα τον εξόρισαν στη Γερμανία και ήταν μαζί του, πρώτα στη Γερμανία και στη συνέχεια στην Αφρική.)
Στη συνέχεια, πήγε και πάλι στην Ινδία με τον π. Λάζαρο Μουρ της ρωσικής Εκκλησίας, που έζησε τα τελευταία του χρόνια στην Αλάσκα. Στη δεκαετία του 1980 είχε ένα σπίτι στην Αθήνα, το οποίο της είχε δώσει ιερέας, ένα είδος ξενώνα για φοιτητές, και εκεί είναι όπου Έλληνες από όλο τον κόσμο ήρθαν να την επισκεφτούν - μοναχοί, μοναχές, ιερείς, αρχιερείς, λαϊκοί, και ανάμεσά τους, ευτυχώς, ήμουν κι εγώ. Μου δόθηκε η ευκαιρία να βρω την Εκκλησία, μέσω εκείνης: ήταν μια πόρτα μέσω της οποίας μπορούσες να μπεις. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να με στείλει στην Ιερά Εξομολόγηση, κι έτσι άρχισαν όλα. Μετά που ήρθα να ζήσω μαζί της πήγαμε στην Αίγινα, όπου και αρρώστησε με καρκίνο των λεμφαδένων. Είχε τη νόσο του Hodgkins, γι 'αυτό επέστρεψε στην Αθήνα για να περιμένει το τέλος της, αλλά ο Κύριος δεν ήθελε να τελειώσει τότε. Έκανε τέτοιο θαύμα, δεν έχω δει ποτέ τέτοιο θαύμα! Ένα πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, επέστρεψε από την εκκλησία μετά την λειτουργία και οι πρησμένοι αδένες στο λαιμό της είχαν εξαφανιστεί! Χόρευα στη μέση του δωματίου! - Δεν μπορώ να εκφράσω αυτή τη χαρά - όταν συνειδητοποιείς ότι ο Θεός είναι τόσο πολύ ζωντανός. Έχουμε την τάση να ξεχνάμε την πραγματική παρουσία Του, αλλά κάτι σαν αυτό το θαύμα σου θυμίζει ότι Αυτός είναι εκεί και ότι η αγάπη Του δεν τελειώνει ποτέ. Έτσι, θεραπεύθηκε, και πήγαμε στη Λέρο, όπου και έζησε άλλα δύο χρόνια, και στη συνέχεια - στον ουρανό. Έφυγε από αυτή τη ζωή στη Λέρο. Σου έδωσα μια ακολουθία και τις ημερομηνίες, αλλά η ζωή της δεν ήταν το ότι πήγε εδώ ή εκεί, ήταν η εσωτερική και εξωτερική της εμπειρία, που ήταν σημαντική.
Στη συνέχεια, πήγε και πάλι στην Ινδία με τον π. Λάζαρο Μουρ της ρωσικής Εκκλησίας, που έζησε τα τελευταία του χρόνια στην Αλάσκα. Στη δεκαετία του 1980 είχε ένα σπίτι στην Αθήνα, το οποίο της είχε δώσει ιερέας, ένα είδος ξενώνα για φοιτητές, και εκεί είναι όπου Έλληνες από όλο τον κόσμο ήρθαν να την επισκεφτούν - μοναχοί, μοναχές, ιερείς, αρχιερείς, λαϊκοί, και ανάμεσά τους, ευτυχώς, ήμουν κι εγώ. Μου δόθηκε η ευκαιρία να βρω την Εκκλησία, μέσω εκείνης: ήταν μια πόρτα μέσω της οποίας μπορούσες να μπεις. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να με στείλει στην Ιερά Εξομολόγηση, κι έτσι άρχισαν όλα. Μετά που ήρθα να ζήσω μαζί της πήγαμε στην Αίγινα, όπου και αρρώστησε με καρκίνο των λεμφαδένων. Είχε τη νόσο του Hodgkins, γι 'αυτό επέστρεψε στην Αθήνα για να περιμένει το τέλος της, αλλά ο Κύριος δεν ήθελε να τελειώσει τότε. Έκανε τέτοιο θαύμα, δεν έχω δει ποτέ τέτοιο θαύμα! Ένα πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, επέστρεψε από την εκκλησία μετά την λειτουργία και οι πρησμένοι αδένες στο λαιμό της είχαν εξαφανιστεί! Χόρευα στη μέση του δωματίου! - Δεν μπορώ να εκφράσω αυτή τη χαρά - όταν συνειδητοποιείς ότι ο Θεός είναι τόσο πολύ ζωντανός. Έχουμε την τάση να ξεχνάμε την πραγματική παρουσία Του, αλλά κάτι σαν αυτό το θαύμα σου θυμίζει ότι Αυτός είναι εκεί και ότι η αγάπη Του δεν τελειώνει ποτέ. Έτσι, θεραπεύθηκε, και πήγαμε στη Λέρο, όπου και έζησε άλλα δύο χρόνια, και στη συνέχεια - στον ουρανό. Έφυγε από αυτή τη ζωή στη Λέρο. Σου έδωσα μια ακολουθία και τις ημερομηνίες, αλλά η ζωή της δεν ήταν το ότι πήγε εδώ ή εκεί, ήταν η εσωτερική και εξωτερική της εμπειρία, που ήταν σημαντική.
ΟπΕ: Τρία από τα κύρια θέματα της ζωής της Μητέρας Γαβριηλίας είναι η φτώχεια της, η υπακοή της στον Θεό και η αγάπη της. Ένα σημαντικό ερώτημα είναι - πώς ήταν σίγουρη ότι η εσωτερική της φωνή ήταν από τον Θεό; Αυτό είναι κάτι με το οποίο παλεύουμε όλοι μας " Είναι πραγματικά καθοδήγηση από τον Θεό, ή μήπως είναι η φαντασία μου; "
Αδελφή Γαβριηλία: Αν έχετε τον πνευματικό σας πατέρα στην άλλη άκρη της γραμμής, μπορείτε να τον καλέσετε. Αν είναι στην ίδια πόλη, θα πάτε αμέσως. Αλλά αν δεν είναι, ας πούμε εσείς είστε στην Κίνα κι αυτός βρίσκεται στην Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να προσευχηθείτε, "Αν αυτό είναι η φαντασία μου, Κύριε, ξεκαθάρισέ το ότι δεν είναι το θέλημά Σου, αλλά μόνο η φαντασία μου». Δεύτερον, τι έχετε λάβει ως κατεύθυνση; Είναι σύμφωνο με το ευαγγέλιο; Μπήκε στην καρδιά σας μια αίσθηση υπερηφάνειας κάνοντάς το; Αυτό δεν συνέβη με τη Μητέρα Γαβριηλία. Αλληλογραφούσε με τους πνευματικούς της πατέρες συνεχώς όταν ήταν μακριά από την Ελλάδα. Στην αρχή που ζούσε στο Λονδίνο είχε ως πνευματικό πατέρα της τον Μητροπολίτη Ιάκωβο Βίρβο των Θυατείρων, αργότερα είχε τον γνωστό πρεσβύτερο της Πάτμου, πατέρα Αμφιλόχιο Μακρή. Τη στιγμή που ο π. Αμφιλόχιος άφησε αυτόν τον κόσμο, έλαβε μια επιστολή από τον Πατέρα Λεβ Ζιλέ, και στη συνέχεια έγινε ο πνευματικός πατέρας της. Δεν έμεινε ούτε μια εβδομάδα χωρίς πνευματικό πατέρα. Είχε πάντα έναν.
Επειδή είχε πολύ μεγάλη διάρκεια ζωής, φυσικά οι πνευματικοί της πατέρες άφηναν αυτόν τον κόσμο, κι έτσι είχε αρκετούς. Όταν τη συνάντησα είχε τον πατέρα Αγαθάγγελο Μιχαέλη, αυτόν που της έδωσε το διαμέρισμά της στην Αθήνα. Αργότερα, όταν έφυγε για την Αίγινα και στη συνέχεια για τη Λέρο, είχαμε τον π. Διονύσιος Μικραγιαννανανίτη (ήταν και δικός μου πνευματικός πατέρας) από τη μικρή σκήτη της Αγίας Άννας στο Άγιο Όρος. Ήταν ο τελευταίος της. Αλλά πάντα θα έλεγχε και θα ξαναέλεγχε την "εσωτερική" της καθοδήγηση. Πέρα από τον έλεγχο με τον πνευματικό σας πατέρα, και με το Ευαγγέλιο, μπορείτε να αναρωτηθείτε, "Νιώθεις άγχος;" Αν ναι, αυτό δεν είναι από το Θεό. Όμως, ο πρώτος κανόνας είναι ο καλύτερος, να ρωτήσετε τον πνευματικό σας πατέρα.
Επειδή είχε πολύ μεγάλη διάρκεια ζωής, φυσικά οι πνευματικοί της πατέρες άφηναν αυτόν τον κόσμο, κι έτσι είχε αρκετούς. Όταν τη συνάντησα είχε τον πατέρα Αγαθάγγελο Μιχαέλη, αυτόν που της έδωσε το διαμέρισμά της στην Αθήνα. Αργότερα, όταν έφυγε για την Αίγινα και στη συνέχεια για τη Λέρο, είχαμε τον π. Διονύσιος Μικραγιαννανανίτη (ήταν και δικός μου πνευματικός πατέρας) από τη μικρή σκήτη της Αγίας Άννας στο Άγιο Όρος. Ήταν ο τελευταίος της. Αλλά πάντα θα έλεγχε και θα ξαναέλεγχε την "εσωτερική" της καθοδήγηση. Πέρα από τον έλεγχο με τον πνευματικό σας πατέρα, και με το Ευαγγέλιο, μπορείτε να αναρωτηθείτε, "Νιώθεις άγχος;" Αν ναι, αυτό δεν είναι από το Θεό. Όμως, ο πρώτος κανόνας είναι ο καλύτερος, να ρωτήσετε τον πνευματικό σας πατέρα.
ΟπΕ: Και η μητέρα Γαβριηλία εκάρη μοναχή -πήρε το σχήμα- από τον πατέρα Αμφιλόχιο Μακρή;
Αδελφή Γαβριηλία: Ναι.
ΟπΕ: Πριν ακόμη φτάσω στο κεφάλαιο της βιογραφίας που τον αναφέρει, σκέφτηκα πόσο συγγενή πνεύματα ήταν. Και οι δύο είχαν μια έντονη επιθυμία να βοηθούν τους ανθρώπους, για ιεραποστολή.
Αδελφή Γαβριηλία: Όταν την πρωτοείδε, ήταν με την αδελφή Θωμαΐδα η οποία βρίσκεται τώρα στη Νέα Ζηλανδία.” Τους άνοιξε την αγκαλιά του και είπε: "Προσευχόμουν στο Θεό για να έρθουν μοναχές σαν εσάς έτσι ώστε να μπορώ να τις στείλω έξω." Το μοναστήρι του στην Πάτμο, του Ευαγγελισμού, ήταν ουσιαστικά ένα ιεραποστολικό μοναστήρι.
ΟπΕ: Θα ήθελα να μιλήσω τώρα για την εμπειρία της στην Ινδία, γιατί έχουμε ακόμα πολλούς ανθρώπους στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη, οι οποίοι είναι «μισοί-μισοί», λίγο χριστιανοί και λίγο νεοεποχίτες. Κατ’αρχήν, πώς η Μητέρα Γαβριηλία, ως μια πολύ ευσεβής Ορθόδοξη Χριστιανή που ποτέ δεν διακύβευσε την πίστη της, ζούσε με Ινδουιστές, ιδίως εκείνους με τους οποίους συνεργαζόταν στις παροικίες των λεπρών στο άσραμ τους;
Αδελφή Γαβριηλία: Εκείνη δεν ζούσε στο άσραμ με τους ινδουιστές μοναχούς και μοναχές, εργαζόταν στα θεραπευτήρια των ασράμ. Αλλά ήταν ένα πρόσωπο το οποίο αποδεχόταν όλους με έναν θεοσεβή τρόπο. Ο Θεός κάνει το ίδιο με το να μας αποδέχεται. Ακόμα και αν είμαστε άθεοι, φέρνει τη βροχή Του και τον ήλιο Του, κι εκείνη έκανε το ίδιο. Μπορούσες να είσαι μουσουλμάνος, Εβραίος, Ινδουιστής, βουδιστής, άθεος, οτιδήποτε άλλο, και εκείνη θα σε αποδεχόταν και θα σ’ αγαπούσε. Ταυτόχρονα, θα μπορούσε να δει τον Χριστό βαθιά μέσα στην ψυχή σου, που εσύ ο ίδιος δεν μπορούσες ακόμη να δεις. Είπε ότι όποιος σέβεται το άλλο πρόσωπο σέβεται πραγματικά τον Χριστό στην δική του καρδιά, στην δική του ψυχή. Λοιπόν, έτσι ήταν με τους Ινδούς κι έτσι ήταν μαζί μας, ακριβώς το ίδιο - αλλά όπως είπα και στο βιβλίο, η κλήση της ήταν για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Η δουλειά της ήταν να κάνει τους νέους από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη που είχαν έρθει στην Ινδία να γίνουν ινδουιστές, να γυρίσουν πίσω στο Χριστό.
ΟπΕ: Πώς το έκανε αυτό;
Αδελφή Γαβριηλία: Μόνο με την παρουσία της. Δεν ήταν ιεροκήρυκας, ήταν ένα αγαπημένο πρόσωπο που έδινε το μεγαλύτερο μάθημα από όλα - για πρότυπο, ένα παράδειγμα. Οι νέοι που τη συναντούσαν έβλεπαν ένα άτομο που δεν ήταν εκεί, επειδή ήθελε να γίνει ινδουίστρια. Εργαζόταν με τους αρρώστους και τους φτωχούς, ήταν ταπεινή, ήταν υπομονητική, ήταν γεμάτη αγάπη, ήταν όλα τα καλά πράγματα που ο Χριστός θέλει από εμάς, και αναρωτιούνταν, «Τι κάνει εδώ;" Αυτός ήταν ο λόγος που ήταν εκεί, να κάνει όλους αυτούς τους ανθρώπους να γυρίσουν πίσω στον Χριστό. Υπάρχει μια πολύ μοναδική ιστορία για έναν νεαρό άνδρα από την Αυστραλία, τον Άλαν, ο οποίος ήταν ήδη ινδουιστής όταν ήρθε στην Ινδία για να μαγνητοφωνήσει τον γκουρού του, τον Σιβανάντα. Ο Θεός επέτρεψε να απογοητευθεί, και αυτή ήταν η στιγμή κατά την οποία, με ένα πολύ σοφό τρόπο, η μητέρα Γαβριηλία σιγά, σιγά τον οδήγησε πίσω. Τελικά, ο Άλαν βαφτίστηκε από τον Πατέρα Λάζαρο Μουρ και έγινε Ορθόδοξος ιεραπόστολος ο ίδιος.
ΟπΕ: Υπήρχαν επίσης πολλοί άλλοι, φαντάζομαι.
Αδελφή Γαβριηλία: Ναι, πολλοί άλλοι, και οι πιο εντυπωσιακές περιπτώσεις είναι οι άθεοι. Είδα τόσους πολλούς νέους ανθρώπους να έρχονται σε αυτό το σπίτι στην Αθήνα, μαζί με ελευθεροτέκτονες, νεοεποχίτες, καρατέκα, όλοι - ο Θεός έκανε θαύματα.
ΟπΕ: Πώς η μητέρα Γαβριηλία διατηρούσε την πνευματική της ζωή ακέραιη χωρίς να εμπίπτει σε θρησκευτικό συγκρητισμό, ιδίως σε έναν ξένο πολιτισμό διαποτισμένο από τον Ινδουισμό; Όχι ότι κάποιος θα διέσχιζε σκοπίμως τη γραμμή και θα πρόδιδε τον Χριστό, αλλά φαντάζομαι ότι, ενώ προσπαθούσε να κάνει τους άλλους να αισθάνονται άνετα ή να είναι περισσότερο μέσα στα πράγματα, θα ήταν εύκολο να το πάει πολύ μακριά κατά λάθος.
Αδελφή Γαβριηλία: Είχε πολύ βαθιές ρίζες στην Ορθοδοξία και η οικογένειά της ήταν όλοι πιστοί. Από τότε που ήταν παιδί είχε αυτές τις ρίζες. Είναι πιο δύσκολο να γίνεις θρησκευτικός συγκρητιστής αν έχεις μια θρησκεία που έχει περάσει σ’ εσένα από τον πατέρα σου και τους παππούδες από ό,τι αν δεν έχεις καθόλου ρίζες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι ποτέ δεν έπεσε στη λάθος πλευρά του συγκρητισμού. Αγαπούσε τον καθένα, έκανε τον καθένα να νιώθει άνετα. Εκείνη δεν είχε μια κριτική ματιά, ούτε σκεφτόταν πάντα, "Κάνεις λάθος." Ποτέ δεν το έκανε.
ΟπΕ: Ήταν τόσο ριζωμένη στον Χριστό στην δική της ψυχή...
Αδελφή Γαβριηλία: ...που δεν βρισκόταν σε κίνδυνο. Όλοι έχουμε πνευματική υπερηφάνεια, "είμαι Ορθόδοξος," ή, για τον άλλο, «Είμαι μουσουλμάνος." Δεν μπορείτε να πληγώνετε την υπερηφάνεια του άλλου, να χτυπάτε αυτή την υπερηφάνεια, και να περιμένετε αποτελέσματα. Πρέπει να πάτε πολύ ήπια και προσεκτικά - όχι ήπια ως μέσο διπλωματίας, αλλά από πραγματική αγάπη. Στη συνέχεια, ο άλλος θα φτάσει να συνειδητοποιήσει ότι του λείπει κάτι. Θα ήθελε να έχει αυτό που έχετε. «Αφήστε με να μάθω τι γνωρίζετε. Δείξτε μου, ποιος είναι ο λόγος που είστε ήρεμοι, πιστοί, χωρίς άγχος ...;"
ΟπΕ: Προσπάθησε ποτέ να μιλήσει στους Ινδουιστές για τη διαφορά μεταξύ των πολλών θεών τους και του Χριστού; Προφανώς, δεν θα το είχε κάνει με υπερβολικά ζηλωτικό ευαγγελιστικό τρόπο.
Αδελφή Γαβριηλία: Περίμενε, σαν αληθινή μαθήτρια του Χριστού που είπε, «σ’ αυτόν που ζητά, να δώσεις." Δεν δίνεις αν δεν ζητηθεί, γιατί αν σου ζητήσω κάτι αυτό σημαίνει ότι το χρειάζομαι και είμαι έτοιμος να το αποδεχτώ και να το κατανοήσω. Αν τριγυρίζεις κηρύττοντας χωρίς σου το ζητάω, θα πω, «Ασ’ την να μιλάει, δεν με νοιάζει." Δεν θα δώσω καμία προσοχή σε αυτό που λες. Έτσι, περίμενε να της κάνουν ερωτήσεις οι Ινδουιστές. Ποτέ δεν μοίραζε Ευαγγέλια, περίμενε να της ζητηθεί. Και έδινε επίσης το «Μίμηση του Χριστού» του Θωμά Κεμπησίου (Thomas a Kempis) επειδή έλεγε ότι εκεί υπήρχαν πολλές αναφορές στο Ευαγγέλιο. Σε ένα σημείο, όταν αυτή εργαζόταν στο θεραπευτήριο του άσραμ του Σιβανάντα, ο μαθητής του ο Chichananda θύμωσε σε μια δημόσια διάλεξη και έχασε την ηρεμία του. Ήταν πολύ λυπημένος για αυτό, και αργότερα της είπε, «Άκουσες τι μου συνέβη; Υπάρχει κάποιο βιβλίο που μπορείς να μου δώσεις;" Την έβλεπε ως ένα πρόσωπο που είχε ένα είδος ασκητισμού και πνευματικότητας. Δεν ήξερε αυτό το είδος Χριστιανισμού. Ήξερε το άλλο - το ενεργό, το κοινωνικό, τα ιεραποστολικά σχολεία των άλλων δογμάτων. Του έδωσε λοιπόν τη Φιλοκαλία. Ήταν πολύ εντυπωσιασμένος, και το επόμενο πράγμα που έκανε ήταν να επισκεφθεί το Άγιο Όρος. Ένας ινδουιστής μοναχός, μπορείτε να το φανταστείτε;
ΟπΕ: Θαυμάσια. Έχετε πει ότι η Μητέρα Γαβριηλία είδε πολλούς ανθρώπους να έρχονται στην Ινδία αναζητώντας γκουρού. Ποια πίστευε πως ήταν η επίδραση [αποτέλεσμα] της ανατολικής πνευματικής πρακτικής στις δυτικές χριστιανικές ψυχές;
Αδελφή Γαβριηλία: Είπε ότι η ινδουιστική πνευματικότητα είναι εντάξει για τους Ινδουιστές, αλλά ο Δυτικοευρωπαίος ή Αμερικανός, ο οποίος πηγαίνει εκεί ως αναζητητής έχει ένα χαρακτηριστικό που οι Ινδουιστές και οι πατέρες τους και οι παππούδες τους δεν έχουν - μια ορισμένη ποσότητα πνευματικής υπερηφάνειας. «Θέλω να γίνω ινδουιστής επειδή θέλω να είμαι διαφορετικός από τους φίλους μου πίσω στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Αμερική." Αυτός ο πειρασμός είναι πολύ κοντά στο πρόσωπο που πηγαίνει αναζητώντας εξωτικές πνευματικότητες. [Η μητέρα Γαβριηλία] είπε, "Έρχονται και φορούν πορτοκαλί ρόμπες, μεγαλώνουν γενειάδες και κάνουν αυτό ή εκείνο, αλλά υπάρχει αυτός ο θλιβερός πειρασμός προς υπερηφάνεια γι 'αυτό και πολλοί από αυτούς τους δυτικούς νέους που πηγαίνουν σε ινδικά ασράμ καταλήγουν σε ψυχιατρικές κλινικές." Στην ινδουιστική φιλοσοφία ο γκουρού, ο πνευματικός πατέρας, είναι ο αβατάρ, που πιστεύεται ότι είναι ο ίδιος ο Θεός. Έτσι, μπορείτε να καταλάβετε πόση θλίψη ένιωθε για αυτούς τους νέους ανθρώπους. Είπε, "Αντί να βάζετε ένα άλλο ανθρώπινο πρόσωπο στη θέση του Θεού, πρέπει να βάλετε το Θεό εκεί."
ΟπΕ: Η μητέρα Γαβριηλία δεν συνάντησε ποτέ τον Μαχάτμα Γκάντι, γιατί πέθανε προτού εκείνη φθάσει στην Ινδία, αλλά αρκετές φορές στο βιβλίο σας αναφέρετε ότι τον εκτιμούσε. Ξέρετε γιατί;
Αδελφή Γαβριηλία: Επειδή είχε την επί του Όρους Ομιλία δίπλα στο κρεβάτι του και τη διάβαζε κάθε μέρα. Η φιλοσοφία του ήταν της μη-βίας, και αυτή σεβόταν βαθιά τόσο τον Γκάντι όσο και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ διότι ποτέ δεν χρησιμοποίησαν βία κατά των βίαιων. Αντέδρασαν με μη-βία και αυτό είναι το θαύμα της αγάπης. Αν χτυπήσεις την υπερηφάνεια ενός ατόμου ποτέ δεν θα γίνει φίλος σου, αλλά αν τον δεχτείς με αγάπη και δεν γίνεις επιθετικός μ’ αυτόν θα κερδίσεις. Εκατομμύρια Ινδοί ελευθερώθηκαν από τη βρετανική κυριαρχία μέσω αυτού.
ΟπΕ: Όταν ήταν στις περιοδείες της με ομιλίες στις ΗΠΑ, μπορούμε να φανταστούμε, βέβαια, τι είπε στους Ορθοδόξους, που ήταν Έλληνες όπως εκείνη, αλλά πώς αναφέρθηκε στους Προτεστάντες;
Αδελφή Γαβριηλία: Ξέρετε, ο καθένας μας ανήκει σε μια ομάδα αίματος Α, Β, ΑΒ ή τη γενική Ο. Νομίζω ότι πνευματικά ανήκε στην Ο. Θα μπορούσε να μιλήσει και να γίνει κατανοητή από πολλές πνευματικότητες. Οπότε, φανταστείτε, αν απευθυνόταν σε Μουσουλμάνους και Εβραίους, πόσο μάλλον σε Ρωμαιοκαθολικούς και Προτεστάντες! Στο βιβλίο υπάρχει μια ιστορία για το πώς έδωσε μια διάλεξη με θέμα τη Μητέρα του Θεού σε Προτεστάντες. Μπορείτε να το φανταστείτε; Κατάφερε να το κάνει με μεγάλη επιτυχία. Είχε έναν τρόπο. Η αγάπη θα σας καθοδηγήσει τι να πείτε και πώς να το πείτε.
ΟπΕ: Μπορείτε να μας πείτε λίγα πράγματα για τη συνάντησή της με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ; Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για εμάς τους Αμερικανούς επειδή υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη μαύρη κοινότητα στις ΗΠΑ, που αρχίζουν να ενδιαφέρονται για την Ορθοδοξία. Θα προσθέσει μια άλλη διάσταση γι’ αυτούς να ξέρουν ότι μια Ελληνίδα μοναχή σαν τη μητέρα Γαβριηλία πέρασε χρόνο με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Αδελφή Γαβριηλία: Ξέρω μόνο ότι ήταν γνώριμοι, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το πώς έγινε φίλη με τη μητέρα του και τη χήρα του Κορέτα. Τις γνώριζε όλες προσωπικά.
ΟπΕ: Μήπως δούλευε μαζί τους;
Αδελφή Γαβριηλία: Όχι. Τον καιρό που τους γνώρισε συνόδευε ένα τυφλό Αϊτινό στις ΗΠΑ για ιατρική περίθαλψη, καθώς επίσης και ένα τυφλό και κωφό κορίτσι από την Αθήνα που έψαχνε για σχολείο. Τότε ήταν που γνώρισε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ήξερε επίσης την Ρόουζ Κέννεντυ. Αλλά είχε ένα πολύ βαθύ σεβασμό προς τη μη-βία του Κινγκ.
ΟπΕ: Έτσι, αφότου εκάρη ότι δεν εγκαταστάθηκε σε ένα μοναστήρι για τα καλά; Συνέχισε να ακολουθεί την εσωτερική της φωνή;
Αδελφή Γαβριηλία: Πρώτα ήταν δόκιμη στη Βηθανία, και στη συνέχεια έλαβε την πρόσκληση και την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη να πάει πρώτα στην Κωνσταντινούπολη, και αργότερα στο Taizé και μετά αλλού. Ήταν ελεύθερος άνθρωπος μέσα στην καρδιά της, αλλά εξωτερικά ήταν στην Εκκλησία. Αυτή είναι η διαφορά.
ΟπΕ: Όταν πήγε πίσω στην Ινδία μετά από την κουρά της, πώς ανταποκρίθηκαν σ΄αυτήν οι Ινδοί και οι δυτικοί Προτεστάντες ιεραπόστολοι που ήξερε;
Αδελφή Γαβριηλία: Φοβόταν ότι θα χάσει τους φίλους της, αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο, γιατί οι Ινδοί φίλοι της είπαν: «Τώρα είσαι μοναχή, κι εμείς είμαστε μοναχοί, και είμαστε ακόμα πιο κοντά από ό, τι πριν." Ο δυτικός Προτεστάντης ιεραπόστολος, ο Stanley Jones, την προσκάλεσε στην εν λόγω αμερικανική περιοδεία ως μοναχή. Και ξέρετε γιατί; Γιατί είδε το κομποσχοίνι της και είπε, "Ω, μπορείς να έρθεις μαζί μου και να εξηγήσεις στους Προτεστάντες σχετικά με το κομποσχοίνι;"
ΟπΕ: Είναι ένα καλό μάθημα για εμάς να μην αποφεύγουμε να μιλάμε με άλλους Χριστιανούς για τέτοια πράγματα, επειδή είναι συχνά πιο ανοικτοί από ό, τι περιμένουμε.
Αδελφή Γαβριηλία: Ναι, και ξέρεις τι άλλο; Είμαστε όλοι διψασμένοι. Ακόμα και αν διανοητικά δεν το γνωρίζουμε, είμαστε διψασμένοι για αλήθειες που ανήκουν στην πολιτιστική μας κληρονομιά. Ακόμα και αν είμαστε προτεστάντες, κάτι μέσα μας ξέρει ότι έχουμε μια κοινή κληρονομιά. Ο Προτεσταντισμός ήρθε κατά τη διάρκεια του 15ου και 16ου αιώνα, αλλά είχαμε πολλούς προγενέστερους αιώνες κοινής κληρονομιάς πριν από αυτόν. Γιατί την απορρίπτουμε; Τώρα, ζω στη Λέρο και το καλοκαίρι έρχονται χιλιάδες τουρίστες. Πριν από την συγγραφή του βιβλίου για τη μητέρα Γαβριηλία, ήμουν πιο τυπική μοναχή, και είχα μια υπακοή να ζωγραφίζω εικόνες. Σπούδασα αγιογραφία και διάβασα πολλά βιβλία σχετικά με τη θεολογία των εικόνων. Τώρα, όταν συναντώ έναν τουρίστα - συνήθως σε μία από τις εκκλησίες - τους ρωτάω από πού είναι, αλλά όχι από ποια εκκλησία. Αντ 'αυτού, ξεκινώ μιλώντας για τις εικόνες - η εικόνα είναι ένα από τα ισχυρότερα ιεραποστολικά εργαλεία της Ορθοδοξίας. Ωστόσο, το νούμερο ένα ιεραποστολικό εργαλείο είναι η λειτουργία. Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις λέξη, απλά να εμποτίζεσαι με τη λειτουργία. Μετά από αυτό έρχονται οι εικόνες, το θυμίαμα, τα κεριά, όλα τα υπόλοιπα. Σε προηγούμενους αιώνες έπρεπε να βγούμε έξω από τη χώρα μας για να συναντήσουμε ανθρώπους άλλων πεποιθήσεων. Τώρα, αυτοί οι άνθρωποι έρχονται σε μας. Ο τουρισμός είναι ένα μεγάλο ιεραποστολικό εργαλείο επειδή φέρνει τους ανθρώπους στο σπίτι σας -. Δίνει την ευκαιρία να τους δείξετε με ένα στοργικό τρόπο - επιμένω, με ένα στοργικό τρόπο, ποτέ ως ιεροκήρυκας γιατί τότε θα προκαλέσετε πόνο - τον πλούτο που είναι κοινός για όλους μας.
ΟπΕ: Στο βιβλίο, η μητέρα Γαβριηλία μιλά για την υπακοή και λέει, «Ποιο είναι το καλό της υπακοής, αν δεν αγαπάς; Ποια είναι η χρησιμότητα του να είσαι ένα άψυχο ρομπότ; Το σημαντικό είναι να αγαπάς. Μπορείς να επεκταθείς σε αυτό;
Ναι, εδώ είναι η λέξη «υπακοή», και η λέξη «πειθαρχία». Πολλοί άνθρωποι συγχέουν αυτές τις δύο λέξεις. Είναι άλλο πράγμα να είσαι υπάκουος, κι άλλο να είσαι πειθαρχημένος. Το να είσαι πειθαρχημένος είναι όπως ο στρατιώτης που λέει, "Ναι, το διατάξατε και τώρα θα πάω στην κορυφή αυτού του λόφου και θα σκοτώσω τρεις χιλιάδες άτομα, και θα επανέλθω." Το συναίσθημα της αγάπης δεν είναι παρόν σ’ αυτό. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα υπακοής είναι ο Κύριος μας, ο οποίος ήρθε στη γη από υπακοή στον Πατέρα Του. "Υπάκουος", όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, «μέχρι τον θάνατο στο σταυρό." Όταν είσαι υπάκουος θα πρέπει να έχεις κατά νου ότι η λέξη υπακοή έχει αγάπη μέσα της. Αυτό ισχύει ακόμα και εάν το παίρνετε έξω από το πλαίσιο της Εκκλησίας και να το βάλετε στο πλαίσιο δύο ερωτευμένων νέων. Ο ένας θέλει να κάνει ό, τι θέλει ο άλλος, «Πάμε στην ταινία.""Ναι, πάμε." Ή "Οχι, ας πάμε στα βουνά.""Ναι, πάμε πεζοπορία." Θέλετε αυτό που θέλει ο άλλος, ακόμη και προτού να ξέρετε τι θέλει. Έτσι, ο πιστός άνθρωπος είναι αυτός που θέλει ό, τι θέλει ο Θεός. Αυτή είναι η διαφορά στο σύνολό της, και αυτό εννοούσε η μητέρα Γαβριηλία. Μπορώ να είμαι πειθαρχημένος, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα. Αυτό που έχει σημασία είναι να είμαι υπάκουος με αγάπη. Όταν ξέρεις ότι ο Επουράνιος Πατέρας σε αγαπά, δεν μπορείς παρά να είσαι υπάκουος. Όταν ξέρεις ότι ο γήινος πνευματικός πατέρας σου σε αγαπά, θέλεις να το κάνεις. Μετά που γνώρισα τη μητέρα Γαβριηλία, έγινε η πνευματική μου μητέρα, και ό, τι έλεγε, το έκανα, όχι επειδή ήμουν πειθαρχημένη, αλλά επειδή ήμουν υπάκουη με αγάπη. Έτσι, εάν έχετε δυσκολία να κάνετε ό, τι σας λέει ο πνευματικός οδηγός σας, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει αρκετή αγάπη στη σχέση σας.
ΟπΕ: Ακριβώς έτσι. Μαζί εκείνες τις ίδιες γραμμές, ο π. Λάζαρος Μουρ, ο οποίος ήταν πνευματικός πατέρας της μητέρας Γαβριηλίας στην Ινδία, είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον, "πηγαίνετε οπουδήποτε θέλετε, κάντε ό, τι θέλετε, εφ 'όσον τηρείτε τις νηστείες."Αυτή ήταν μία από τις κύριες πρακτικές της;
Αδελφή Γαβριηλία: Ναι. Όταν εγώ τη γνώρισα προσπαθούσα να αρχίσω να τηρώ τις νηστείες που η Εκκλησία ζητά από εμάς. Πριν από αυτό είχα δεν είχα ιδέα για το τι ήταν η νηστεία. Σύντομα συνειδητοποίησα πόσο σοφή είναι γιατί όταν νηστεύεις έχεις λιγότερη ενέργεια, λιγότερη αδρεναλίνη, λιγότερο από όλα εκείνα τα πράγματα που θα σε βοηθήσουν να επιβιώσεις σε αυτόν τον σύγχρονο κόσμο, κι έτσι πολλή ενέργεια κατευθύνεται προς απόκοσμα πράγματα. Δεν είσαι τόσο δεμένος με το τι πρόκειται να φάς και να πιείς. Το πρώτο έτος που τη γνώρισα ήταν λίγο πριν τη Σαρακοστή, και δοκίμασα την τυπική μοναστική παράδοση - η οποία δεν είναι για τους απλούς ανθρώπους - να μην τρώνε ή πίνουν για τις τρεις πρώτες ημέρες της Μεγάλης Σαρακοστής. Ήμουν γεμάτη ενθουσιασμό, σχεδόν ένας ζηλωτής, γι 'αυτό νήστεψα αυτές τις μέρες. Δεν ήμουν σε αυτή τη γη, ήμουν κάπου αλλού. Είχα μια αίσθηση μη βαρύτητας, τίποτα. Λοιπόν, αυτό ήταν φανταστικό. Χρόνια αργότερα, δεν μπορούσα να το κάνω πια γιατί έγινα αναιμική αφού έγινα μοναχή, αλλά και πάλι, αυτή η πρακτική είναι πολύ σοφή. Σας βοηθά να δείτε βαθειά στη καρδιά σας, να δείτε λίγο μακρύτερα από αυτή τη γη. Σας βοηθά να αισθανθείτε διαφορετικά.
ΟπΕ: Αυτό είναι ενδιαφέρον, γιατί περιμένεις ότι ο π. Λάζαρος θα έγραφε για την ταπεινότητα και την προσευχή, αντί για κάτι τόσο υλικό και απλό.
Αδελφή Γαβριηλία: Ναι, και αν νηστεύετε κερδίζετε επίσης μια αίσθηση προστασίας, όπως εξηγεί ο π. Λάζαρος. Όταν νηστεύετε έχετε περισσότερη προστασία ενάντια στον εχθρό.
ΟπΕ: Ένα άλλο ενδιαφέρον απόσπασμα είναι όταν η μητέρα Γαβριηλία είπε: «Αν θέλουμε να είμαστε καλοί μοναχοί θα πρέπει, σε κάθε στιγμή να δίνουμε προτεραιότητα και προβάδισμα στο Θεό έναντι του μοναχισμού».
Αδελφή Γαβριηλία: Ναι, επειδή μερικές φορές έχουμε την τάση να σταματάμε στο εξωτερικό δέρμα, τα εξωτερικά του μοναχισμού, το τυπικό, «Φοράς αυτό, κάθεσαι έτσι, κάνεις αυτό, κάνεις εκείνο, δίνεις προτεραιότητα σε αυτό ή εκείνο.» Αυτό εννοούσε όταν είπε ότι σε κάθε στιγμή πρέπει να δίνουμε προτεραιότητα στο Θεό σε σχέση με τον μοναχισμό ως τυπικό, ως τελετουργία. Διαβάζουμε στους πατέρες της ερήμου ότι όταν ένας αββάς προσευχόταν και κάποιος χτύπησε την πόρτα του, άνοιξε και προσποιήθηκε ότι δεν προσευχόταν. Δέχθηκε το αδελφό και μίλησαν, και μετά όταν ο αδελφός έφυγε συνέχισε να προσεύχεται. Μερικές φορές εμείς οι μοναχοί μπορούμε μπορεί πέφτουμε σε αυτή την παγίδα, "Είμαι μοναχός και τρεις με τέσσερις η πόρτα είναι κλειστή." Αυτό εννοούσε. Φυσικά, υπακούμε σε ορισμένους κανόνες, αλλά δίνουμε προτεραιότητα στον Χριστό.
ΟπΕ: Και η πόρτα της ήταν πάντα ανοιχτή;
Αδελφή Γαβριηλία: Είχε τις ώρες της απομόνωσης, βέβαια, αλλά ήταν αργά τη νύχτα. Μονίμως εισέβαλαν με τηλεφωνικές κλήσεις, έως και τις έντεκα το βράδυ, αλλά μετά από τις έντεκα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, ήταν ελεύθερη. Το ουσιώδες δεν είναι να γίνεις μοναστική, το ουσιώδες είναι να γίνεις Χριστιανός. Αυτή είναι η διαφορά.
ΟπΕ: Είχε μια θαυμάσια απάντηση όταν κάποιος τη ρωτούσε, «Όταν βλέπουμε κάτι λάθος σε ένα άλλο πρόσωπο, πώς μπορούμε να το κάνουμε να αλλάξει;" Το κλειδί για ολόκληρη την προσωπικότητά της φαίνεται να είναι το ότι ποτέ δεν προσπάθησε να κάνει κανέναν να αλλάξει.
Αδελφή Γαβριηλία: Ποτέ.
ΟπΕ: Πώς συνέβαιναν αλλαγές στους ανθρώπους γύρω της;
Αδελφή Γαβριηλία: Θα σας δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα. Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια μια διαφήμιση για τα απορρυπαντικά πλυντηρίου. Μία γυναίκα πλένει τα ρούχα της με συνηθισμένο απορρυπαντικό - αλλά γίνονται γκρίζα ή κιτρινισμένα - και έτσι ρωτά τη «σοφή γυναίκα», αυτή που είχε πλύνει τα ρούχά της στο «σωστό» απορρυπαντικό, "Ω, πώς γίνεται τόσο ωραία η μπουγάδα σου;" Μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, δείχνοντας την πολύ καθαρή μπουγάδα μας. Αυτός είναι ο τρόπος για να κάνετε το άλλο πρόσωπο να πει, "Θέλω να γίνω σαν εσένα." Λοιπόν, βλέπετε, αποκτάτε ένα είδος ενθουσιασμού στην καρδιά σας - θέλετε να γίνετε αυτό που θαυμάζετε. Όταν την πρωτογνώρισα της είπα, "Ω, τι θα κάνω; Είμαι τόσο έτσι, κι έτσι, κι έτσι (αρνητικά πράγματα). Θέλω να γίνω λίγο καλύτερη... "
ΟπΕ: Ώστε, αυτή ενέπνεε ενθουσιασμό και ερωτήματα...
Αδελφή Γαβριηλία: Ναι, με την αγαπητική αποδοχή.. Μέσα από την αποδοχή σε έκανε να συνειδητοποιήσεις την κατάσταση σου, τη φρικτή κατάστασή σου ... Και πάλι, μπορούμε να πάρουμε το παράδειγμα των δύο ερωτευμένων. Ξέρετε, στα ελληνικά λέμε ότι η σχέση του Θεού με τα πλάσματά Του είναι μανικός έρως, «αγάπη μανιακή", και μπορούμε να αντλήσουμε πολλά συμπεράσματα από ένα νεαρό ζευγάρι που είναι ερωτευμένοι και θέλουν να παντρευτούν. Θέλουν πάντα να γίνουν καλύτεροι έτσι ώστε να είναι πιο αγαπητοί και αποδεκτοί από τον άλλο. Η σχέση μας με τον Θεό είναι το ίδιο, θέλουμε να είμαστε καλύτεροι μπροστά του γιατί είναι το απόλυτο λευκό, ενώ εμείς εξακολουθούμε να είμαστε γκρίζοι ή κιτρινισμένοι. Θέλουμε να είμαστε πιο άξιοι. Αν και κανείς δεν είναι άξιος, θέλουμε να είμαστε πιο άξιοι στην αναξιότητα μας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να προκαλέσουμε αλλαγές στους άλλους.
ΟπΕ: Ήθελα επίσης να σας ρωτήσω για την κατανόηση της πνευματικής μητρότητας από τη μητέρα Γαβριηλία για και πώς σχετιζόταν με τα πνευματικά της παιδιά. Γνωρίζω ότι στη Ρωσία οι καλοί πνευματικοί πατέρες δίνουν τα πάντα. Ίσως στην αρχή οι άνθρωποι βάζουν στο επίκεντρο τον πνευματικό τους πατέρα, εφόσον δεν απέκτησαν ισχυρή εμπειρία του Χριστού, αλλά, καθώς μπαίνουν στην Εκκλησία, ο πνευματικός πατέρας θα τους απογαλακτίσει απαλά από τον εαυτό του και προς τον Χριστό.
Αδελφή Γαβριηλία: Απογαλακτισμός είναι ακριβώς η σωστή λέξη και το έχω βιώσει προσωπικά, όταν ήρθε η στιγμή της μοναστικής μου κλήσης. Έπρεπε να φύγω. Είχα γίνει κομμάτια, και έκανε όπως κάθε στοργικός πνευματικός γονιός. Η βάση της σχέσης της με το Θεό και με εμάς ήταν η στάση που βλέπετε στην εικόνα των τριών αγγέλων της Αγίας Τριάδος - ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα κλίνουν τις κεφαλές τους προς τον Πατέρα. Στη συνέχεια, ο Χριστός φεύγει και την Πεντηκοστή το Άγιο Πνεύμα λέει, «ο Υιός», μιλάει για τον Χριστό. Υπάρχει πάντα αυτή η ταπεινή στάση του να δείχνεις τον Άλλο. Ξέρεις τους ηθοποιούς στη σκηνή, μετά που πέφτει η αυλαία και βγαίνουν όλοι στην σκηνή, ο ένας δείχνει τον άλλον. Αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε και αυτό είναι που πρέπει να πει ο πνευματικός οδηγός, μητέρα, πατέρας, "δεν κάνω τίποτα. Ο Θεός κάνει τα πάντα.” Πρέπει να γίνουμε διάφανοι, ούτως ώστε μέσα από εμάς, το άλλο πρόσωπο θα δει τον Χριστό, όχι εμάς. Οπωσδήποτε όχι εμάς.
ΟπΕ: Ναι. Έκανε επίσης αυτή τη θαυμάσια δήλωση. "Ο καθένας πρέπει να γνωρίζει και να εκτιμά ότι η κατάσταση του είναι μοναδική στον κόσμο και ότι δεν έχει ζήσει κανείς ποτέ που είναι ίδιος μ’ αυτόν. Διότι αν ποτέ υπήρχε κανείς ίδιος μ’ αυτόν, δεν θα υπήρχε ανάγκη να υπάρχει αυτός. "
Αδελφή Γαβριηλία: Ναι, ο κάθε ένας μας είναι μοναδικός. Ο Θεός δεν είναι ποτέ αμέτοχος από τη φαντασία, από τους συνδυασμούς, και αυτό είναι ένα μεγάλο σοκ για τον αιώνα μας, τον αιώνα της κλωνοποίησης. Η μοναδικότητα έχει φύγει από την ιστορία τώρα, και οι άνθρωποι θα μπορούν να έχουν αντίγραφα του εαυτού τους. Είμαστε μοναδικοί, επειδή η σχέση μας με τον Θεό είναι προσωπική. Δεν είναι μια μαζική σχέση. Δεν είμαστε σαν την κούκλα από αλάτι του Ινδουισμού που είπε, "Ποιος είμαι, τι είμαι;" Έφτασε στην ακτή και, όπως άρχισε να προχωρά μέσα στη θάλασσα, είπε: «Τώρα, ξέρω ποιος είμαι", καθώς διαλυόταν στον ωκεανό. Εμείς οι Χριστιανοί τονίζουμε την προσωπικότητα και τη μοναδικότητα του κάθε ατόμου. Δεν διαλυόμαστε στο Θείο σαν θεϊκή σούπα. Διατηρούμε την ιδιοπροσωπεία μας και μπορούμε να δούμε αυτό στα πρόσωπα των αγίων.
ΟπΕ: Πώς είδατε τη μητέρα Γαβριηλία να υποστηρίζει την ατομικότητα, στο πλαίσιο του μοναχισμού;
Αδελφή Γαβριηλία: Οι ανθούσες κοινότητες στην Ελλάδα είναι εκείνες όπου οι ηγούμενοι και ηγουμένες σέβονται τις ατομικές προσωπικότητες και τα χαρίσματα, όπου δίνουν φτερά στα χαρίσματα των μοναχών και μοναζουσών, και τους σέβονται όπως είναι, αντί να συνθλίβουν τα πάντα έτσι ώστε να καταστούν ρομπότ, ώστε να εξαρτώνται μόνο από αυτούς. Επειδή ο Θεός μας δημιούργησε μοναδικούς, τον καθένα με διαφορετική προσωπικότητα, ποια είμαι εγώ, αν έχεις ένα χάρισμα στην αγγειοπλαστική, στη μουσική, να πω, "Οχι, θα γίνεις κάτι άλλο." Αν είμαι αγιογράφος, γιατί να εξαναγκαστώ να κάνω κάτι άλλο; Ο Θεός μου έδωσε αυτό το χάρισμα, δεν το πήρα. Έτσι, η ανθούσες κοινότητες είναι αυτές που δίνουν φτερά για αυτά τα ταλέντα και τις κλίσεις, και η μητέρα Γαβριηλία ήταν μια από αυτούς που κάνουν έτσι. Είχα επίσης την ευλογία να γνωρίσω τον π. Σωφρόνιο του Έσσεξ. Ήταν καλλιτέχνης ο ίδιος, και ώθησε τους μοναχούς και μοναχές να αναπτύξουν τα ιδιαίτερα χαρίσματά τους. Η μητέρα Γαβριηλία ήταν το ίδιο.
1 σχόλιο:
Γεια σας. Δεν είχα άλλο τρόπο να επικοινωνήσω με την αδελφή Γαβριηλία για να την ευχαριστήσω θερμά για την προσφορά της στην ενεργοποίηση της υπόστασής μου προς την αγάπη. Αναζητώ και γω σαν και κείνη τις υψηλές αξίες εντός μου. Έλαβε και έδωσε έμπνευση. Θα ήθελα επίσης να της εκφράσω τον θαυμασμό μου για τον όμορφο και ευαίσθητο τρόπο που γράφει και μεταδίδει. Εύχομαι να είναι καλά! Το βιβλίο (το συστήνω συχνά)έχει εξαντληθεί και αναρρωτιέμαι γιατί δεν επανεκδόθηκε. Θα ήμουν ευτυχής αν μπορούσα να την συναντήσω ή να επικοινωνήσω μαζί της έστω ηλεκτρονικά για να μου φωτίσει κάποια πράγματα που σίγουρα γνωρίζει! Με αγάπη. Βασιλεία
Δημοσίευση σχολίου